Wzorzec rasy i komentarz

Wzorzec rasy rhodesian ridgeback

Kraj pochodzenia: Afryka Południowa.
Wzorzec dostarczony przez Związek Kynologiczny Afryki Południowej i Kennel Club Zimbabwe.
Data publikacji obowiązującego standardu: 10.12.1996

Użytkowanie:
W wielu rejonach świata rhodesian ridgeback jest jeszcze używany jako pies myśliwski. Przede wszystkim jednak ceniony jest jako pies stróżujący i przyjaciel rodziny.    

Klasyfikacja FCI:
grupa 6 Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne. sekcja 3 Rasy pokrewne. Nie podlega próbom pracy.

WYGLĄD OGÓLNY:
Rhodesian ridgeback jest psem harmonijnie zbudowanym, mocnym, muskularnym, zręcznym i aktywnym, o harmonijnej sylwetce, bardzo wytrzymałym i szybkim. Główny akcent w jego wyglądzie położony jest na zręczność i elegancję, budowa powinna być zdrowa, bez jakichkolwiek oznak ciężkości. Charakterystyczną cechą rasy jest pręga grzbietowa utworzona przez włos, rosnący w odwrotnym kierunku niż pozostała część okrywy włosowej. Pręga ta - ridge - stanowi wyróżnik rasy. Jest ona wyraźna i symetryczna, zwęża się w kierunku zadu. Powinna zaczynać się tuż za łopatkami i ciągnąć się aż do guzów biodrowych. W jej obrębie muszą znajdować się dwie korony, identyczne  i symetrycznie położone, których tylna krawędź nie powinna wychodzić poza 1/3 długości całej pręgi. Szerokość pręgi może dochodzić do 5 cm.

Temperament:
Rhodesiany są inteligentnymi psami, szybko dostosowującymi się do nowych warunków otoczenia. Dość aktywne potrzebują sporej, codziennej dawki ruchu. Odważne, wręcz "zawadiackie", trudne do podporządkowania, mają skłonność do podejmowania prób dominacji wobec członków rodziny, stąd należy je wychowywać konsekwentnie i stanowczo. Dużo osób uważa, że psy te nie znają swojej siły, przez co nie należy zostawiać ich samych z dziećmi. Lubią inne zwierzęta. Są raczej nieufne w stosunku  do obcych. Są to psy niezależne. Podczas szkolenia ważna jest stanowczość i konsekwencja, nie można jednak krzyczeć.

GŁOWA:
Mózgoczaszka: Czaszka powinna być długa (szerokość czaszki między uszami i odległość od guza potylicznego do stopu i od stopu do wierzchołka nosa są jednakowe). Płaska, szeroka między uszami. Kiedy pies jest spokojny, na głowie nie widać zmarszczek. Stop powinien być wyraźnie, ale nie przesadnie zaznaczony.
Trzewioczaszka: Nos czarny lub brązowy. Czarnemu nosowi powinny towarzyszyć jak najciemniejsze oczy; brązowemu - oczy bursztynowe. Kufa długa, głęboka i mocna. Wargi: linia warg jest wyraźnie zaznaczona, wargi dobrze przylegają do szczęk.
Szczęki/uzębienie: Szczęki mocne, idealny zgryz nożycowy, uzębienie pełne, siekacze górne ściśle zachodzą na siekacze dolne; siekacze osadzone są prostopadle do szczęk. Zęby dobrze rozwinięte, 
w szczególności kły. Policzki dobrze rzeźbione. Oczy umiarkowanie rozstawione, okrągłe, błyszczące  i żywe, o inteligentnym wyrazie. Ich kolor harmonizuje z umaszczeniem. Uszy osadzone dość wysoko, średniej wielkości i dość szerokie u nasady. Stopniowo zwężają się, a ich koniec jest lekko zaokrąglony. Noszone są płasko przy głowie.

SZYJA:
Dość długa, mocna, bez podgardla.

TUŁÓW:
Grzbiet mocny. Lędźwie mocne, muskularne i lekko wysklepione. Klatka piersiowa niezbyt szeroka, ale głęboka i pojemna; jej dolna linia sięga łokci. Przedpiersie uwydatnione. Żebra umiarkowanie wysklepione, nigdy beczkowate. OGON: Mocny  u nasady, zwężający się ku końcowi, nie gruby, średniej długości. Nie powinien być osadzony ani zbyt wysoko, ani zbyt nisko. Noszony lekko zagięty ku górze, ale nigdy zakręcony.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie idealnie proste, mocne, o mocnym kośćcu. Łokcie przylegają do klatki piersiowej. Widziane z profilu są szersze niż widziane przodu. Śródręcza mocne, lekko pochyłe. Łopatki ukośne, wyraźne i umięśnione, zdradzające szybkość. Łapy zwarte, zaokrąglone o wysklepionych palcach i mocnych elastycznych opuszkach. Łapy chronione są włosem rosnącym między palcami i opuszkami. Kończyny tylne: mięśnie wyraźnie zarysowane; stawy skokowe mocne, śródstopia dość krótkie.

CHÓD:
W ruchu kończyny prowadzone są równolegle, chód swobodny i energiczny.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos krótki i gęsty, o gładkim, błyszczącym wyglądzie, nie jest ani wełnisty, ani jedwabisty.

Umaszczenie:
od jasnopszenicznego do czerwono-płowego. Dopuszczalne są niewielkie białe znaczenia    na przedpiersiu  i palcach, ale nadmierna ilość bieli na przedpiersiu, na brzuchu lub na łapach wyżej niż palce, stanowi wadę. Ciemna kufa i uszy są dopuszczalne. Jakiekolwiek czarne włosy rozsiane na tułowiu i łapach są zdecydowanie niepożądane.

PRĘGA

PRZYKŁAD PRAWIDŁOWEJ:

PRZYKŁAD NIEPRAWIDŁOWEJ:

WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie: (pożądana) - psy 63 - 69 cm (25 - 27 cali), - suki 61 - 66 cm (24 - 26 cali).
Waga: (pożądana) - psy 36,5 kg (80 funtów angielskich) - suki 32 kg (70 funtów angielskich).

WADY:

Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.

UWAGA: Samce muszą mieć dwa prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

 
 
Komentarz do wzorca

Wzorzec rasy Rhodesian Ridgeback z komentarzem niemieckiego sędziego kynologicznego
J. H. Eberhardta Fragmenty w ramkach – wzorzec rasy dostarczony przez
Związek Kynologiczny Afryki Południowej i Kennel Club Zimbabwe
(wpisany do rejestru F.C.I. pod numerem 146 / 10.12.1996, Rhodesian Ridgeback).

Wzorzec (FCI)

Wrażenie ogólne:
pies o wyważonych proporcjach, mocny, muskularny, zwinny i aktywny, o harmonijnej sylwetce, bardzo wytrzymały i szybki. Główny akcent w jego wyglądzie położony jest na zwinność i elegancję, budowa powinna być zdrowa, bez jakichkolwiek oznak ciężkości. Charakterystyczną cechą rasy jest pręga na grzbiecie (ridge), utworzona przez włos rosnący w przeciwnym kierunku niż pozostała część okrywy włosowej. Pręga ta stanowi wyróżnik rasy. Musi być wyraźnie zaznaczona, symetryczna i zwężać się w kierunku lędźwi. Powinna zaczynać się tuż za łopatkami i sięgać do guzków biodrowych. Pręga musi posiadać dwie korony, identyczne i symetrycznie położone. Dolne krawędzie koron nie powinny wychodzić poza jedną trzecią długości całej pręgi. Dobra przeciętna szerokość pręgi to 5 cm.

Wzorzec rasy Rhodesian Ridgeback już na wstępie podkreśla znaczenie wyważonych proporcji. Miałem przyjemność oceniać rodezjany w wielu krajach i muszę przyznać, że stanowią one rasę bardzo zróżnicowaną – od masywnych jak molosy (choć bez wątpienia niezwykle imponujących) psów, po osobniki drobne, o lekkich i cienkich kościach. Te ostatnie swą budową często przypominają charty.

Żadna z tych skrajności nie jest zgodna z wzorcem rasy. Psy takie nie spełniają bowiem wymogu,  o którym mowa w pierwszym zdaniu wzorca - nie są wyważone. Co do typu molosa, to wzorzec mówi wyraźnie: „żadnych oznak ciężkości”. Z punktu widzenia funkcjonalności psa zbyt ciężka budowa ciała jest niepożądana, ponieważ wpływa niekorzystnie na wytrzymałość                    i zwinność.

Z kolei rodezjan o charciej budowie nie spełnia wymogu „silny, umięśniony”. Pewna różnorodność typów w obrębie rasy jest bez wątpienia zdrowa i korzystna, jednak niepożądane są wszelkie skrajności.

To, czego wzorzec nie określa, to idealny „format” rodezjana, czyli stosunek długości tułowia do wysokości w kłębie. Rhodesian ridgeback powinien być psem prostokątnym, tzn. długość jego tułowia powinna być większa niż wysokość mierzona w kłębie.

Pręga u większości rodezjanów rzeczywiście zaczyna się tuż za łopatkami, jednak tylko u nielicznych sięga do guzków biodrowych. U większości jednak prawidłowo zwęża się ku końcowi. Górne zakończenie pręgi (box) może mieć dość zróżnicowany kształt. Korony muszą jednak leżeć symetrycznie po obu stronach „boxu” i mogą być przesunięte w stosunku do siebie maksymalnie    o szerokość ołówka (przekroju ołówka).

Wzorzec (FCI)

Zachowanie / psychika:
pełen godności, inteligentny, zachowujący rezerwę wobec obcych, jednak bez oznak agresji lub lękliwości.

Ten fragment wzorca jest jasno sformułowany. Co to oznacza w praktyce? Że w ringu, w obecności swojego właściciela, rhodesian ridgeback powinien pozwolić dotknąć się sędziemu i jednocześnie okazać, że niewiele go to obchodzi. Lękliwość jest zawsze wadą u psów tej rasy. Psy lękliwe,                        o niskim progu pobudliwości i słabych nerwach nie stanowią odpowiedniego materiału hodowlanego. Pies, który na widok podchodzącego sędziego kuli się i cofa, traci punkty w ogólnej ocenie.

Wzorzec (FCI)

Głowa:
Mózgoczaszka: Czaszka: dość długa (szerokość czaszki pomiędzy uszami, odległość od guza potylicznego do krawędzi czoła (stopu) oraz odległość od stopu do czubka nosa powinny być identyczne), płaska i szeroka pomiędzy uszami. Kiedy pies jest spokojny, skóra na czole nie powinna tworzyć fałd ani zmarszczek.

 Sędziowie maja różne wyobrażenia o tym, jak powinna wyglądać idealna głowa rodezjana. Istnieje tu spore pole do interpretacji. W każdym razie wielkość głowy powinna pozostawać w harmonii z ogólną budową ciała, a żuchwa powinna być na tyle długa, by zapewniała dość miejsca dobrze wykształconym i mocnym zębom. Najlepiej, jeśli między zębami przedtrzonowymi pozostaje jeszcze nieco wolnego miejsca. Czaszka dzieli się na mózgoczaszkę i trzewioczaszkę. Wzorzec mówi, że mózgoczaszka powinna być raczej płaska niż wysklepiona, i że w stanie odprężenia na czole psa nie powinny tworzyć się zmarszczki. W rzeczywistości często jest inaczej, gdyż wielu hodowców ceni sobie szczenięcy wyraz, jaki nadaje psu pofałdowana skóra na czole.

Wzorzec (FCI)

Krawędź czołowa:
krawędź czołowa (inaczej – „stop” lub „przełom czołowy”) powinna być wyraźnie, ale nie przesadnie zaznaczona. Profil od nosa do potylicy nie powinien stanowić linii prostej.

Wysokość krawędzi czołowej powinna wynosić ok. 1,5 – 2 cm. U psów „stop” jest wyraźniejszy niż     u suk, z tego względu, że psy mają mocniej zaznaczone łuki nadoczne (brwiowe).

Wzorzec (FCI)

Trzewioczaszka:
Nos: nos czarny lub brązowy.

Czarny nos idzie w parze z ciemnymi oczami, brązowy – z bursztynowymi. Rodezjany z brązowym nosem mają swoje grono zwolenników. Twierdzą oni, że psy te różnią się od czarnonosych nie tylko szatą, ale i psychiką. Jeden z wczesnych eksportów z Rodezji do Wielkiej Brytanii – pies o imieniu Lobengula, miał właśnie brązowy nos. Pigmentacja nosa, podobnie jak kolor maski, uszu i oprawy oczu, ma wpływ na ogólne wrażenie, jakie sprawia pies. Ciemna maska dodaje rodezjanowi powagi           i majestatu.

Wzorzec (FCI)

Kufa: kufa powinna być długa, głęboka i mocna.

 Kolejne sformułowanie, które nie wymaga wyjaśnień. Można tu jedynie dodać, ze kufa widziana     z profilu tylko wtedy nie jest zbyt spiczasta i wątła, jeśli kąt utworzony przez grzbiet nosa i przednią część kufy (miejsce gdzie łączą się fafle) wynosi ok. 80° (chodzi tu kąt, który widzimy obserwując głowę psa z profilu).

Wzorzec (FCI)

Wargi: wargi powinny być gładkie i ściśle przylegające do szczęk.

Kształt głowy rodezjana w profilu w dużej mierze zależy od długości fafli (warg górnych). Fafle mają odpowiednią długość wtedy, gdy sięgają niewiele poniżej ciemno zabarwionych warg dolnych i lekko je przykrywają. Przy otwartym pysku, na przykład, gdy pies dyszy, dolna warga powinna przylegać do żuchwy, tak aby jej krawędzie nie wywijały się na zewnątrz. Mięsiste, obwisłe i silnie pomarszczone wargi są u rodezjana wadą.

Wzorzec (FCI)

Zgryz:
mocne szczęki o idealnie dopasowanym i kompletnym zgryzie nożycowym (oznacza to, że siekacze górne ściśle zachodzą na siekacze dolne), przy czym oba rzędy siekaczy powinny być ustawione prostopadle do szczęk. Zęby powinny być dobrze wykształcone – w szczególności kły i zęby trzonowe.

Szerokość szczęki górnej i żuchwy ma u rodezjana wpływ na ogólny wygląd głowy. Gdy szczęka ma odpowiednią szerokość, nie powstaje wrażenie „dołów pod oczami”, które nadają twarzy psa charci wygląd. Żuchwa powinna być nieco węższa niż szczęka górna. Żuchwa jest dobrze rozwinięta, gdy pomiędzy wargami górnymi (faflami) można wyraźnie dostrzec przednią część żuchwy (brodę).

Prawidłowa żuchwa przypomina kształtem literę U, nigdy literę V. Sześć dolnych siekaczy stoi  w równym szeregu jak żołnierze. Gdy żuchwa bardziej przypomina literę V, siekacze nie mają wystarczająco dużo miejsca. Są wtedy zbyt małe albo rosną nierówno. Szczególnie ważne jest dobre ustawienie siekaczy zewnętrznych (tzw. trójek), jako że spełniają one ważną funkcję pomocniczą dla kłów. O perfekcyjnym zgryzie nożycowym można mówić tylko wtedy, gdy tylne ścianki siekaczy górnych dotykają przedniej, górnej krawędzi siekaczy dolnych.

Pies powinien posiadać 42 zęby stałe – w szczęce górnej 20 zębów (po 10 z każdej strony),   w żuchwie 22 zęby (po 11 z każdej strony). Dobrze wykształcone zęby świadczą o mocnych kościach, jako że w okresie życia płodowego ich rozwój przebiega analogicznie.

Wzorzec (FCI)

Policzki: dobrze zaznaczone, lecz nie przesadnie wydatne.

Opisane we wzorcu wyważone proporcje rodezjana trudno pogodzić z wydatnymi, okrągłymi policzkami, które nadają psu masywny wygląd. Głowa rodezjana nie powinna przypominać na przykład głowy amstaffa, który ze względu na potężne umięśnienie szczęk posiada wydatne policzki. Idealna głowa rodezjana, szczególnie u psów, jest dobrze wypełniona pod oczami, jednak pozbawiona okrągłych wypukłości na policzkach.

Wzorzec (FCI)

Oczy:
umiarkowanie szeroko rozstawione, okrągłe, błyszczące i żywe, o inteligentnym wyrazie. Kolor oczu harmonizuje z umaszczeniem szaty.

Użyte we wzorcu rasy określenie „okrągłe” jest moim zdaniem niezbyt trafne. Rzeczywiście okrągły kształt oczu spotyka się tylko u niewielu ras, np. u buldoga francuskiego lub u amerykańskiego cockera. U rodezjana kształt oczu jest raczej owalny. Gdy wykrój powiek jest zbyt wąski, oko może przybierać skośny, a nawet trójkątny kształt. Ten kształt oczu u rodezjana wpływa negatywnie na wrażenie ogólne. Skośne oko przypomina raczej rasy orientalne (np. sloughi), zaś trójkątne – klasyczne oczy terierów (np. american staffordshire terrier).

Oczy zdrowego rodezjana powinny być błyszczące i żywe, to oczywiste. Pod określeniem „inteligentny” rozumiem wyraz bystry i uważny. Gama kolorów oczu może sięgać od ciemnobrązowych, poprzez jasnobrązowe aż do bursztynowych. Niedopuszczalny jest kolor żółty.  W tym miejscu należy dodać, że u niektórych ras myśliwskich ciemny kolor oczu całkowicie  i nieodwracalnie zanikł w wyniku nieprzemyślanych decyzji hodowlanych, jakie miały miejsce w ostatnich dziesięcioleciach. Hodowcy rasy rhodesian ridgeback mają jeszcze szansę uniknąć tych błędów.

Wzorzec (FCI)

Uszy:
osadzone dość wysoko, średniej wielkości, dość szerokie u nasady i zwężające się stopniowo ku zaokrąglonym końcom. Noszone płasko przy głowie.

Ucho jest osadzone zbyt nisko wtedy, gdy jego podstawa znajduje się w przedłużeniu linii prowadzącej od zewnętrznego kącika oka pionowo w górę. Ucho jest osadzone prawidłowo, jeśli jego podstawa znajduje się w przedłużeniu linii prowadzącej od środka oka pionowo w górę. Ucho, które leży w przedłużeniu linii prowadzącej od wewnętrznego kącika oka, jest osadzone zbyt wysoko. W spoczynku uszy powinny być noszone w taki sposób, aby ich podstawa znajdowała się odrobinę poniżej górnego sklepienia mózgoczaszki, zaś przednia część dotykała policzków. Umaszczenie uszu jest zazwyczaj ciemniejsze, a pokrywające je włosy - delikatniejsze.

Wzorzec (FCI)

Szyja:
dość długa, silna i bez luźnych fałdów skórnych (podgardla).

Szyja psa jest nie tylko podporą dla głowy, ale spełnia też inną ważną funkcję - podobnie jak ogon, służy lepszemu utrzymaniu równowagi ciała w ruchu. Długość szyi jest dobrym wskaźnikiem, jak zbudowane są kończyny przednie i łopatki psa. Każdy doświadczony hodowca czy sędzia rodezjanów wie, że zbyt krótka szyja najczęściej idzie w parze ze stromo ustawionym, krótkim przedramieniem  i pionową łopatką. W biegu, chcąc ułatwić sobie ruch naprzód, psy takie mocno wyciągają szyję                i jednocześnie zwieszają głowę w dół. W ten sposób przenoszą punkt ciężkości z klatki piersiowej   w kierunku barku i kończyn przednich. Właśnie dlatego wzorzec wymaga dość długiej szyi - aby rhodesian ridgeback mógł poruszać się płynnie, swobodnie i z lekkością.

Podgardle to luźna skóra na szyi, często spotykana u rodezjanów o dużej masie ciała. Zgodnie      z wzorcem rasy, skóra na szyi rodezjana powinna być gładka i napięta, tak, aby lekko rysowały się pod nią mięśnie. Fałdy na szyi są jednak przez wielu sędziów tolerowane, pod warunkiem, że nie są one tak luźne i obfite, iż zakłócają proporcje sylwetki.

Wzorzec (FCI)

Tułów

Tułów rodezjana jest jak budowla – powinien być skonstruowany zgodnie z prawami fizyki. Konstrukcją nośną tułowia jest kręgosłup, do którego, oprócz żeber, przytwierdzona jest niezliczona ilość mięśni, ścięgien i więzadeł umożliwiających precyzyjne funkcjonowanie mechanizmu „pies”. Pojemna, mocna, a jednocześnie elastyczna klatka piersiowa zapewnia miejsce ważnym organom - płucom, sercu i wątrobie.

Wzorzec (FCI)

Grzbiet: mocny.

Jeśli grzbiet ma być mocny, musi być dobrze umięśniony. Dobrze rozwinięta muskulatura jest łatwo wyczuwalna wzdłuż kręgosłupa. Trzeba jednak podkreślić, że rhodesian ridgeback w żadnym wypadku nie powinien być tak „napakowany”, by przypominał kulturystę z konkursu Mister Universum. Powinien raczej przypominać lekkoatletę o harmonijnie rozwiniętych mięśniach całego ciała.

Wzorzec (FCI)

Lędźwie: silne, muskularne i lekko wysklepione.

Lędźwie to w języku kynologów część grzbietu, która rozpoczyna się tam, gdzie kończy się klatka piersiowa. Kręgi lędźwiowe bezpośrednio poprzedzają tzw. część krzyżową kręgosłupa. „Lekko wysklepione” lędźwie to moim zdaniem nieco nieszczęśliwe sformułowanie. Z moich doświadczeń jako sędziego wynika, że rzeczywistość jest daleko oddalona od tego zapisu we wzorcu rasy. Lędźwie widziane z boku u żadnego doskonałego rodezjana nie są wysklepione – lekka wypukłość pojawia się dopiero               w części krzyżowej, tam gdzie grzbiet łagodnym łukiem łączy się z podstawą ogona.

Grzbiet powinien być dobrze związany i wypełniony muskulaturą, zwłaszcza w części lędźwiowej. Od dobrej muskulatury lędźwi zależy bowiem zwinność i elastyczność ruchu ras pracujących. Być może taką właśnie rozbudowaną muskulaturę ma na myśli wzorzec rasy mówiąc o lekko wysklepionych lędźwiach. Z pewnością nie chodzi tu jednak o ten rodzaj wysklepienia, jaki spotykamy u chartów.

 

Wzorzec (FCI)

Klatka piersiowa: niezbyt szeroka, ale bardzo głęboka i pojemna. Najniższy punkt klatki piersiowej powinien sięgać do łokci.

Jak u wszystkich ras pracujących, klatka piersiowa rodezjana powinna być na tyle głęboka, aby jej najniższy punkt znajdował się na wysokości stawu łokciowego, nie wyżej, i nie poniżej tego punktu. Jeśli klatka piersiowa nie dochodzi do poziomu łokcia, jest zbyt płytka, a tym samym wadliwa.

Jako regułę można przyjąć, że klatka piersiowa powinna stanowić ok. 2/3 długości tułowia. Taki podział gwarantuje dość krótką część lędźwiową. U suk część lędźwiowa może być dłuższa niż u psów – zapewnia to szczeniętom więcej miejsca w łonie matki.

Wzorzec (FCI)

Przedpiersie: uwydatnione, gdy patrzymy na psa z profilu.

Dorosły rodezjan, o prawidłowo ukątowanych łopatkach, posiada dobrze zaznaczone i lekko wysunięte do przodu przedpiersie. Uwydatniona linia przedpiersia powinna być widoczna, gdy obserwujemy psa z profilu.

Podobnie jak kil wiąże kadłub statku, tak przedpiersie wiąże przód klatki piersiowej i stanowi harmonijne dopełnienie sylwetki psa. Brak przedpiersia można tolerować tylko u psów, które wprawdzie już nie rosną, lecz nie osiągnęły jeszcze pełnej dojrzałości fizycznej – u dużych ras może to trwać nawet do trzeciego roku życia.

U dorosłego rodezjana (psa) widzianego z przodu, odstęp pomiędzy kończynami przednimi powinien być na tyle szeroki, aby zmieściła się tam duża męska dłoń. Mam tu na myśli oczywiście dłoń trzymaną poziomo, nie pionowo.

Wzorzec (FCI)

Żebra: umiarkowanie wysklepione, nigdy beczkowate.

Harmonijnie zbudowany rhodesian ridgeback posiada lekko wysklepione, lecz nigdy beczkowate żebra. W przekroju jego klatka piersiowa przypomina spłaszczony owal ustawiony w pionie. Okrągła w przekroju klatka piersiowa nie tylko nie zapewnia organom wewnętrznym dość miejsca, ale prowadzi do nadmiernego rozstawienia kończyn przednich i do kołyszącego chodu.

Wielkość klatki piersiowej powinna pozostawać w harmonii z ogólną budową ciała. Jeden rzut oka na klatkę piersiową powinien powiedzieć nam, czy mamy do czynienia z suką czy z psem.

Wzorzec (FCI)

Ogon: Mocny u nasady i stopniowo zwężający się ku końcowi, nigdy gruby i krótki. Umiarkowanej długości, osadzony ani zbyt wysoko, ani zbyt nisko. Noszony lekko wywinięty ku górze, lecz nigdy zakręcony.